Profesor Czesław Sikorski ukończył studia i uzyskał tytuł magistra w 1966 r. na kierunku ekonomika przemysłu, na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. Bezpośrednio po studiach, 1 czerwca 1966 r., rozpoczął pracę w Katedrze Ekonomiki i Organizacji Pracy na stanowisku asystenta-stażysty. Na początku swojej pracy naukowej zajął się problemami metodologii zarządzania ze szczególnym uwzględnieniem reorganizacji i usprawnień organizacyjnych. Zainteresowania te zaowocowały pracą doktorską pt. Długość okresu realizacji usprawnienia, napisaną pod kierunkiem naukowym prof. dr. hab. Witolda Kieżuna i obronioną na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym UŁ w 1972 r. Otrzymał za nią nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w 1973 r., a w 1975 r. została ona wydana przez PWN pt. Reorganizacja a usprawnienie. Problem czasu realizacji usprawnienia. Warto podkreślić, że zaprezentowany w tej książce model procesu reorganizacji zyskał wówczas dużą popularność w środowisku naukowym w obrębie dyscypliny zarządzania.
Po uzyskaniu stopnia doktora zainteresowania badawcze prof. Sikorskiego w dalszym ciągu koncentrowały się na problematyce zmian organizacyjnych. Prowadzone przez niego w tym okresie badania koncentrowały się na analizie przyczyn trudności w asymilacji zmian w systemie organizacyjnym, w szczególności tych dotyczących struktur organizacyjnych i społecznych aspektów funkcjonowania organizacji. Wynikiem tych zainteresowań stała się rozprawa habilitacyjna pt. Procesy asymilacji zmian w strukturze organizacyjnej instytucji, wydana przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego w 1980 r. Kolokwium habilitacyjne odbyło się na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym UŁ w styczniu 1981 r. W tym samym roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna zatwierdziła stopień doktora habilitowanego nauk ekonomicznych w zakresie organizacji i zarządzania. Kontynuując rozwój naukowy, prof. Sikorski skoncentrował się na społecznych aspektach zarządzania, a w szczególności na zagadnieniu kultury organizacyjnej, które było wtedy nowe i zupełnie nieopisane w Polsce. Ponadto także w literaturze światowej prezentowane były wówczas dopiero pierwsze próby wykorzystania pojęć i koncepcji antropologii kulturowej w badaniach realizowanych w obszarze zarządzania. Artykuł Profesora pt. Kultura organizacyjna, opublikowany w „Problemach Organizacji” w 1980 r., zapoczątkował szybki wzrost zainteresowania tą tematyką wśród polskich autorów. Kontynuacją popularyzacji tej problematyki była książka Sztuka kierowania. Szkice o kulturze organizacyjnej, wydana w 1986 r. przez Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych. Najbardziej dojrzałym i kompletnym opracowaniem prof. Sikorskiego na temat kultury organizacyjnej była wydana w Wydawnictwie Uniwersytetu Łódzkiego w 1990 r. publikacja Kultura organizacyjna w instytucji, w której przedstawił dotychczasowy dorobek naukowy w tej dziedzinie, swoje przemyślenia i koncepcje oraz wyniki własnych badań empirycznych. W późniejszym okresie poświęcił wyłącznie problematyce kultury organizacyjnej jeszcze dwie książki: Kultura organizacyjna (Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa, wyd. 1 – 2002 i wyd. 2, poprawione – 2006) oraz Kształtowanie kultury organizacyjnej. Filozofia, strategie, metody (Wydawnictwo UŁ, Łódź 2009). Wszystkie te opracowania są wciąż często cytowane w literaturze krajowej.
Ukoronowaniem kolejnego etapu rozwoju naukowego i zainteresowań badawczych prof. Sikorskiego była książka Projektowanie i rozwój organizacji instytucji wydana przez PWE w 1988 r. Ta właśnie publikacja została dołączona do wniosku Wydziału Ekonomiczno-Socjologicznego UŁ o nadanie Jubilatowi tytułu profesora, który otrzymał w 1991 r.
W swoich dalszych badaniach naukowych i opracowaniach Profesor łączył problematykę kultury organizacyjnej z innymi wybranymi problemami zarządzania. Efektem tych zainteresowań stały się opracowania dotyczące kultury organizacyjnej profesjonalizmu, co znalazło wyraz w książce Profesjonalizm. Filozofia zarządzania nowoczesnym przedsiębiorstwem (PWN, Warszawa 1995), a także etyki profesjonalizmu przeciwstawionej populistycznej kulturze organizacyjnej, której niebezpieczne wpływy stały się coraz bardziej widoczne zarówno w organizacji, jak i w życiu społecznym. Problemowi temu poświęcona została publikacja Drogi do sukcesu. Profesjonalizm kontra populistyczna kultura organizacyjna (Difin, Warszawa 2007).
Pobyt w University of Maryland w USA w 1996 r., wyniki własnych badań empirycznych oraz problemy polskiej transformacji ustrojowej – zainspirowały Profesora do analizy skutków rewolucji informacyjnej i globalizacji w zarządzaniu organizacjami. W rezultacie tych zainteresowań badawczych powstała książka Ludzie nowej organizacji. Wzory kultury organizacyjnej wysokiej tolerancji niepewności (Wydawnictwo UŁ, Łódź 1998), a na jej podstawie przygotowany został także podręcznik akademicki Zachowania ludzi w organizacji (PWN, Warszawa 1999), który cieszył się w Polsce znaczną popularnością i doczekał się dwóch wznowień w 2001 i 2002 r.
Kolejnym obszarem zainteresowań badawczych prof. Sikorskiego stała się problematyka władzy organizacyjnej, przywództwa i jego kulturowych uwarunkowań. Na podstawie wyników badań empirycznych napisał monografię Między rynkiem a centralnym planowaniem. Polski kierownik – jaki jest, jaki być powinien (EKORNO, Łódź 1992). Tej problematyce została poświęcona także kolejna książka Organizacje bez wodzów. Od przywództwa emocjonalnego do koordynacji demokratycznej (Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2006), w której Profesor uzasadnił potrzebę odejścia od tradycyjnego modelu przywództwa jako nieprzystosowanego do realiów epoki cywilizacji informacyjnej.
Często wykorzystywał wyniki własnych dociekań naukowych do wypowiadania się w sprawach publicznych. Taki charakter ma książka Stereotypy samobójcze. Kulturowe czynniki agresji w życiu społecznym i w organizacji (Difin, Warszawa 2012), która została napisana w konwencji publicystyki naukowej, a jej treść odnosi się do bieżących problemów zarządzania zarówno w organizacjach, jak i w państwie. W 2016 r. ukazała się publikacja napisana przez Profesora razem z dr Jolantą Bieńkowską pt. Ewolucja zarządzania. Dyktat struktury, strategii i kultury, a w 2019 r. – książka Mity w zarządzaniu. Obie zostały wydane przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Profesor był uczestnikiem dwunastu konferencji międzynarodowych za granicą i wielu konferencji w kraju, na których prezentował wyniki swoich badań naukowych. Ważnym aspektem jego aktywności międzynarodowej było uczestnictwo w latach 2001–2007 w zespole naukowym TGV, kierowanym przez prof. Claude’a Martina z Uniwersytetu w Grenoble we Francji.
Profesor Sikorski jest autorem dwudziestu jeden publikacji naukowych, dwunastu książek, których był współautorem, stu dwudziestu sześciu artykułów naukowych opublikowanych w czasopismach i pracach zbiorowych oraz sześciu skryptów i opracowań dydaktycznych. Jego osiągnięcia naukowe były często nagradzane. Wielokrotnie był wyróżniany nagrodami Rektora UŁ. Otrzymał medal „Uniwersytet Łódzki w służbie społeczeństwu i nauce”, Medal im. Karola Adamieckiego za zasługi w rozwoju nauki organizacji i zarządzania w Polsce przyznany przez Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa oraz Złotą Odznakę Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.
Był członkiem Komitetu Nauk Organizacji i Zarządzania PAN w latach 1990–1996. Pełnił wiele funkcji na rzecz Uniwersytetu Łódzkiego: w latach 1981–1987 był prodziekanem Wydziału Ekonomiczno-Socjologicznego UŁ, w latach 1996–1999 – prodziekanem Wydziału Zarządzania UŁ, a w latach 1998–2012 – kierownikiem Katedry Zarządzania UŁ.